Περιγράφει τις τελευταίες δραματικές στιγμές δίπλα στο νεαρό επιχειρηματία και κάνει όνειρα για το μέλλον. Ένα χρόνο σχεδόν μετά τον αιφνίδιο χαμό του Νίκου Γιγουρτάκη, η 23χρονη Ειρήνη Λάσπα, περιγράφει στο περιοδικό "Εγώ" την απώλεια του απόλυτου και μεγαλύτερου έρωτά της.
Τι θυμάσαι από το τελευταίο βράδυ; «Τα πάντα. Το ζω κάθε μέρα. Στο μπάνιο μου, την ώρα που τρώω, την ώρα που οδηγώ. Είχαμε τσακωθεί θυμάμαι, όπως άλλωστε συνέβαινε συχνά. Είχαμε μια σχέση παθιασμένη. Στα άκρα. Αρρωστημένη. Με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου διαμαρτυρήθηκε ότι δεν αισθανόταν καλά. Με κάλεσε ξανά και μου είπε ότι έχει αρρυθμίες, πόνο στην πλάτη και τσιμπήματα στο στήθος. Πήρα το αυτοκίνητο και σε πέντε λεπτά ήμουν εκεί. Όταν άνοιξε την πόρτα και τον είδα ήταν χλωμός και φαινόταν ταλαιπωρημένος. Του ζήτησα να πάμε σε γιατρό αλλά δεν δέχτηκε... Θεώρησε ότι ήταν άλλη μια κρίση. Πέσαμε για ύπνο στις 06:00 το πρωί. Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου, άκουσα ήχους. Ξύπνησα και τον είδα στην άκρη του κρεβατιού, διπλωμένο, να βγάζει αφρούς από το στόμα. Έβαλα το χέρι μου και προσπάθησα να του επαναφέρω τη γλώσσα που είχε γυρίσει. Του μιλούσα. Νόμιζα ότι ανταποκρινόταν. Κάλεσα παράλληλα το 166. Το ασθενοφόρο, ενώ υπήρχε στη Βούλα διαθέσιμο, έφτασε σε 20 λεπτά. Λίγο πριν φτάσουν οι διασώστες, ο Νίκος είχε ηρεμήσει. Τοποθέτησαν στο σώμα του το μηχάνημα ανάνηψης. Η φωνή του ενός “δεν ανταποκρίνεται” έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό μου.»
Πώς είναι μετά από όλο αυτό η ίδια; «Κλείστηκα στον εαυτό μου. Για περίπου έξι μήνες δεν έβγαινα από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω κανέναν. Όλο αυτό το διάστημα βγήκα μόνο τρεις φορές για να πάω σε ένα μέρος που πηγαίναμε μαζί. Εκεί μιλούσα μόνη μου και αισθανόμουν ότι επικοινωνούσαμε».
«Επισκέφτηκα και ψυχολόγο. Ξεκίνησα και θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Όμως στο τέλος κατάλαβα ότι έχω άμυνες, έχω ψυχή, και σταμάτησα. Και το έκανα διότι αυτά τα χάπια μπορεί να σε οδηγήσουν στην αυτοκτονία. Αν δεν είχα δίπλα μου την οικογένεια μου σε αυτή την περιπέτεια, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να είχα κάνει».
Έχει επαφή με τους γονείς του Νίκου; «Αποφασίσαμε από κοινού να το σταματήσουμε, γιατί ήταν επίπονο. Τόσο για εμένα, όσο και για εκείνους».
Πώς κρατάει το Νίκο στη ζωή της;
«Έχω ρούχα του, αντικείμενα που χρησιμοποιούσε, και έχω χτυπήσει στο κορμί μου το όνομα του. θα τον κουβαλάω πάντα μέσα μου. Κάποιες φορές, όταν αισθάνομαι την ανάγκη να τον έχω δίπλα μου, αγκαλιάζω τα ρούχα του και κοιμάμαι αγκαλιά μαζί τους. Είναι λυτρωτική. Από εκείνη τη βραδιά, δεν έχω κάνει τίποτε. Δεν έχω διάθεση για τίποτε. Είμαι άδεια».
Πώς ονειρεύεται τη ζωή της στο μέλλον;
«Το μόνο θετικό είναι πως έχω αποφασίσει φέτος να τελειώσω τις σπουδές μου και να κάνω πρακτική στη δουλειά μου».
Διάβασε περισσότερα στο "ΕΓΩ" που κυκλοφορεί!
